| Chart Perski | |
|---|---|
| |
| Charakterystyka | Typowy chart o długim włosie i wrodzonej elegancji |
| Waga | Ok. 25 kg |
| Wysokość | 58-71 cm |
| Sierść | Szata długa i gładka, na uszach i ogonie pióra; istnieje również odmiana charta perskiego o krótkim włosie |
| Umaszczenie | Sierść może być biała, piaskowa, kremowa, złota, ruda, szaroczarna, trójkolorowa (czarno-biało-brązowa), czarna z brązowym lub grizli |
| Kraj patronacki | Iran |
| Klasyfikacja | |
Chart Perski - rasa chartów.
Dzięki niezwykle szczupłej budowie, głębokiej klatce piersiowej i wąskiej talii ta pradawna rasa, zwana też saluki, jest nie do pomylenia. Saluki ma też długie włosy na uszach, z tyłu nóg i dolnej stronie ogona.
Chart perski (saluki) pochodzi z Azji, jest irańskiej narodowości. Bez wątpienia został przywieziony z Azji przez Greków i dotarł do Italii z Rzymianami podczas wojennych kampanii. Ten chart wylegujący się na orientalnych kilimach, jest psem z "Baśni tysiąca i jednej nocy". Uprzywilejowany towarzysz szejków arabskich jest traktowany z ogromnym szacunkiem.
Rasa ta, którą muzułmanie uważają za świętą, została wyłączona z islamskiego prawa, które uważa psy za zwierzęta nieczyste. W krajach arabskich nie sprzedaje się tego psa, ale obdarowuje się nim innych na znak przyjaźni i szacunku. Ten piękny pies jest świetnym łowcą gazeli. Musi codziennie biegać i prawie natychmiast osiąga swą maksymalną prędkość, ale gdy już poluje, ciężko go odwołać. Jest klejnotem pomiędzy chartami. Pies ten jest bardzo wrażliwy, dlatego wychowanie go wymaga sporo wysiłku.
Historia[]
Saluki jest reprezentantem jednej z najstarszych linii genealogicznych w psim świecie, jego początków można się doszukać nawet 10 tysięcy lat temu. Rasa powstała na Bliskim Wschodzie jako pies do polowań na gazele, a także zające i lisy. Często używano ich razem z sokołami i wożono na wielbłądach albo koniach. Gdy ptak zauważył zwierzynę i zaczynał krążyć, wówczas spuszczano charty. Ich rolą nie było jej zabicie, lecz przetrzymanie, by mógł tego dokonać towarzyszący myśliwy. To wymagało od saluki nie tylko szybkości, ale i umiejętności współdziałania w grupie.
Trudne zadanie[]
Dzisiejsze saluki zachowały wiele podstawowych cech swoich starożytnych przodków. Niestety oznacza to także, że rzucają się za potencjalną zwierzyną i znikają w oddali. Trudno przełamać to zachowanie, potrzeba dużo nauki, zwłaszcza, że psy muszą się codziennie wybiegać, by nie nudziły się w domu i nie stawały się niszczycielami. Jeżeli na spacerze z saluki istnieje możliwość spotkania małego psa, którego mógłby potraktować jako zwierzynę, lepiej od razu założyć mu kaganiec. Poza skłonnościami do niezależności, które ujawniają się podczas łowów, są to psy ciche i czułe w stosunku do swoich opiekunów i znajomych, natomiast trudno przekonują się do obcych.
Wygląd[]
Pozostawia wrażenie pełnej wdzięku symetrii, wielkiej szybkości i wytrzymałości, połączonej z siłą i aktywnością. Dostojny i łagodny, o wiernym, zapatrzonym w dal spojrzeniu. Głowa długa i wąska, czaszka umiarkowanie szeroka między uszami, nie wysklepiona, stop czołowy nie zaznaczony; o szlachetnym kształcie. Nos czarny lub wątrobiany. Oczy Ciemne do orzechowych, błyszczące, duże i owalne, nie wypukłe. Uszy Długie i ruchliwe, niezbyt nisko osadzone, pokryte długim jedwabistym włosem, zwisają blisko przy głowie. Dolny koniuszek ucha sięga kącika warg przy przeciągnięciu ucha do przodu. Jedwabiste włosy pokrywające ucho mogą wyrastać tylko z jego górnej połowy, lecz dłuższy włos również prawidłowy. Szczęki silne, uzębienie zdrowe, regularne i kompletne. Zgryz nożycowy, tzn. siekacze szczęki górnej dokładnie zachodzą na siekacze szczęki dolnej. Szyja długa, giętka, dobrze umięśniona. Grzbiet dość szeroki, z mięśniami lekko wysklepionymi nad lędźwiami, lecz nigdy garbaty. Klatka piersiowa długa i głęboka, nie beczkowata lub płaska, dobrze wykrojona. Ważna jest odpowiednia długość lędźwi. Łapy silne i giętkie, umiarkowanej długości, palce połączone błoną pławną, długie i dobrze wysklepione. We wszystkich czterech łapach dwa środkowe palce znacznie dłuższe od pozostałych. Łapy nie płaskie, lecz i nie kocie, z obfitym owłosieniem między palcami. Przednie łapy skierowane do przodu pod bardzo niewielkim kątem. Ogon nisko osadzony na długiej i łagodnie opadającej miednicy. Naturalnie wygięty. Dobrze owłosiony od spodu, lecz nie puszysty. U dorosłych psów nie noszony powyżej linii grzbietu, za wyjątkiem zabawy. Koniec ogona sięga stawu skokowego. Ruch lekki, bez wysiłku, o dużym zasięgu i pełen werwy. Daleki, niski wykrok pozwala na unoszenie tułowia bez kołysania. Wysokie unoszenie nóg (hackney) lub powłóczenie nimi niedopuszczalne. Szata gładka, jedwabista, tworzy pióro na nogach, tylnej stronie ud i podudzi. Szczenięta mogą mieć nieznaczne wełniste pióra na udach i łopatkach Pióro z przodu szyi dozwolone, ale nie pożądane. Odmiana krótkowłosa różni się jedynie brakiem piór.
Ciekawostki[]
- Chart perski był prawdopodobnie ulubionym psem Tutenchamona.
- Szczeniak charta perskiego porusza się, niby w zwolnionym tempie, pełnym gracji krokiem.
- Chart perski, o świetnym wzroku i węchu, był używany do polowania na gazele i szakale. Jego lekki sposób poruszania się sprawia wrażenie, jakby pies unosił się w powietrzu.
- Chart perski jest przyjaźnie nastawiony do psów innych ras, ale jest nieufny wobec nieznanych zwierząt, a jego ogromne przywiązanie do właściciela powoduje powściągliwość lub nawet nieśmiałość w stosunku do obcych.
Galeria[]
Aby zobaczyć całą galerię, kliknij tutaj.